ఓం నమో భగవతేభజన – ఆక్టివిటీ
ఆక్టివిటీ: రోల్ ప్లే
గురువు మార్కండేయ, ప్రహ్లాద, ధృవుని యొక్క కథలను పిల్లలకు చెప్పవచ్చు. ఈ కథకు సంబందించిన రోల్ ప్లేని పిల్లల చేత వేయించాలి. పిల్లలే స్వంతంగా డైలాగ్స్ వ్రాసుకోవచ్చు. ఎవరికి వారే వారికి తగినటువంటి క్యారెక్టర్ ని, సన్నివేశములను ఏర్పాటు చేసుకోవాలి.
ధృవుని కథ
మనువు యొక్క మొదటి కుమారుడు ఉత్తానపాద మహారాజు. అతనికి సునీతి(మంచి నీతి కలది) మరియు సురుచి (అందమైన, సొగసైనది). సునీతికి ధృవుడు, సురుచికి ఉత్తమ అనుకుమారులు కలరు. ఒకరోజు ఉత్తమకుమారుడు తన తండ్రి ఒడిలో కూర్చొని ఆడుకొనుచుండెను. ధృవుడుకూడా అదే మాదిరి ఆడుకోవాలని కోరిక కలిగెను. అయితే సురుచి ధృవుడి యొక్క కోర్కెను తీర్చక అసూయ పడి “నీవు రాజు పెద్ద కుమారుడివి. అక్కడ కూర్చొని ఆడుకొనే అదృష్టము నా కుమారుడికి మాత్రమే ఉంటుంది. ఒకవేళ నీవు తపస్సు చేసి ఆ వర ప్రభావముతో నా గర్భమున జన్మించినచో నీకు ఈ విధమైనటువంటి అదృష్టము బహుశా ఉండేదేమో” అని దుర్భాషలాడింది. ధృవుడు ఏడ్చుకొంటూ తండ్రి వైపుచూడగా, తండ్రి సురుచికి ఇచ్చినటువంటి వరమునకు కట్టుబడి ఏమి చేయలేక మౌనంగాఉండిపోయాడు. ధృవుడికి5 సంవత్సరముల వయస్సే అయినప్పటికీ చాల సున్నితమైన మనస్తత్వము కలవాడు. తన తల్లి దగ్గరికి పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు. ఆదర్శ మాత అయిన సునీతి కుమారుడిని దగ్గరకు తీసుకొని బాధపడద్దని ఓదార్చింది. మానవుడి యొక్క ప్రతి కర్మకు భగవంతుడు సాక్షీభూతుడు మాత్రమే. అది మంచి అయినా చెడు అయినా మనమే అనుభవించాలి అంటూ ఆమె మీద కోపమునకు బదులుగా జాలితో సమాదానమిచ్చినది. అయితే కుమారా! తాను నీకు తపస్సు ద్వారా భగవంతున్ని మెప్పించి దేనినైనా సాధించగలము అన్న గొప్ప సత్యమును వివరించినది. కావున నీవు శ్రీ మన్నారాయణునికి తపస్సు చేసి వారి అనుగ్రహమునకు పాత్రుడవైనచో అంతా శుభమే జరుగుతుందని తల్లి ఏడుస్తూ చెప్పినది. ధృవుడు ఆ శ్రీ మన్నారాయణుడు ఎవరు?ఎక్కడ ఉంటాడు?అనితల్లిని అడిగాడు.అప్పుడు సునీతిశ్రీమన్నారాయణుడు ఎవరైతే నిత్యము ఆయననే స్మరిస్తూ, ఆరాధిస్తుంటారో వారి యొక్క కోర్కెలను తీరుస్తూ కష్టములను నివారించి అనుగ్రహిస్తాడు. అయితే వారిని ప్రసన్నం చేసుకోవడం అంత సులభతరము కాదు. ఎన్నో సంవత్సరములు ఎన్నో కఠిన నియమములను ఆచరిస్తూ యోగులు హృదయాంతరాళములో భక్తి భావమును నింపుకొని తపస్సు చేయడం ద్వారా వారిని దర్శిస్తారు. ధృవుడికి సమయం వృథా చేయడం ఇష్టం లేదు. శ్రీమన్నారాయణుడిని దర్శించాలన్న కోరికతో ఏడ్చుకొంటూ దూరంగా ఉన్న అరణ్యములకు బయలుదేరాడు. నారదుడు ఆ ఏడుపును విని అతని భక్తి శ్రద్ధలను పరీక్షించదలచాడు. అతని దగ్గరకు వెళ్ళి “కుమారా! ఇంత చిన్న వయస్సులో భగవంతుడిని దర్శించడం అసాధ్యం. అది మహా కష్ట సాధ్యం. నీ యొక్క విలువైనటువంటి బంగారు జీవితమును గడిపి, నీ వృద్ధాప్యంలో నీ యొక్క విధులు, బాధ్యతలు అన్నియు పూర్తి అయిన తర్వాత అప్పుడు నీవు భగవంతుని గూర్చి తపస్సు చేయవచ్చు. ప్రస్తుతం నీవు స్వగృహమునకు వెనుదిరగమని పలికెను. ధృవుడు తన రెండు చేతులను జోడించి నమస్కరిస్తూ“స్వామీ! నేను భగవంతుడిని దర్శించాలన్న సత్సంకల్పంతో నా మనస్సును సిద్ధం చేసుకొని వచ్చాను. దయచేసి నాకు మార్గమును సెలవివ్వండి” అని వేడుకొన్నాడు. ధృవుడి పట్టుదల నారదుడికి సంతోషమును కల్గించినది. అతనికి “ఓం నమో భగవతే వాసుదేవాయ” అన్న ద్వాదశ మంత్రమును ఉపదేశించెను. ఇతర ఆలోచనలను మనస్సు నుండి తీసివేసి, స్థిర చిత్తముతో ఈ నామమును జపిస్తే ధ్యానంలో తప్పక భగవద్దర్శనముఅవుతుందనితెలియజేసెను.యమునా నది తీరములో మధువనములో ధృవుడు తపస్సు ప్రారంభించెను. చాలా కాలం తీవ్రమైన తపస్సును ఆచరించి ధృవుడు సమాధి స్థితిని చేరుకొనెను. చిరు ప్రాయంలో అంతటి ఘోరమైన తపస్సును చూసి ఆరు నెలల తర్వాత శ్రీమన్నారాయణుడు తన భక్తుని చూడడానికి పరుగు పరుగున విచ్చేసెను. గరుడ వాహనమును అధిరోహించి శ్రీమన్నారాయణుడు ధృవుని ముందు ప్రత్యక్షమయ్యెను. చిన్నారి ధృవునికి ఇదంతా ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది. శ్రీ మన్నారాయణుడు దివ్యమంగళ రూపమును చూసి తనకు నోట మాట రాలేదు.ఆ పరంధాముడు చిన్నారి ధృవుడి యొక్క చిన్నిగడ్డమును శంఖము ఉన్న చేతితో తాకెను. ధృవుడి యొక్క హృదయం ఆనందముతో, సంతోషంతో పొంగి పోయింది. ధృవుడు సదా శ్రీమన్నారాయణుని స్మరణ చేస్తూ, స్వామి వారి పాద పద్మముల చెంత చోటు ప్రసాదించమనెను. శ్రీమన్నారాయణుడు తనకు వరమును అనుగ్రహించి ధృవుడితో “నీ తల్లిదండ్రుల వద్దకు వెళ్ళు. భూమి మీద నీ ఆయువు తీరేంత వరకు రాజ్యమును పరిపాలించు. తర్వాత నీవు ఒక నక్షత్ర గోళము వలె మారి ఆకాశములో ధృవ నక్షత్రంలా అందరి కంటే ఉత్తమమైన, ఎత్తైన స్థానమును అధిరోహించి శాశ్వతముగా నిలిచిపోతావు. రానున్న కాలములో నిన్ను మార్గదర్శకంగా తీసుకుంటారు”.ధృవుడు స్వామి వారి ఆజ్ఞ మేరకు, తన తండ్రి తర్వాత గొప్ప పేరు ప్రఖ్యాతలు గల చక్రవర్తిగా రాజ్యమును పరిపాలించి చివరలో హిమాలయములలోని బదరిక ఆశ్రమమును చేరుకొని తన చిన్ననాటి మధురానుభూతులను నెమరవేసుకొను చుండెను. అలా కొంత కాలము ధ్యాన నిమగ్నుడై యుండెను. తన దేహమును వదిలి వేసే సమయము రాగానే శ్రీ మహా విష్ణువు యొక్క ఇరువురు దూతలతో (ద్వారా పాలకులతో) ఒక బంగారు రథము ప్రత్యక్షమైనది. వారు ధృవుడిని విష్ణులోకమునకు తీసుకొని పోయేను. ధృవ నక్షత్రముగా శాశ్వతమైన స్థానమును శ్రీ వారు ప్రసాదించెను. ఈ నక్షత్రము మార్గ దర్శకముగా యావత్ప్రపంచానికి మారిపోయినది.
Story of Markandeya:
Long ago, there lived a sage or rishi called Mrukhandu. He lived with his wife Mayavathi in a hut in a dense forest. He was happy in his own way; but he had no children. He prayed and worshipped Lord Shiva but in vain. Then he left his house and went into the mountains to do tapas or penance. For some years he did penance. For some years he did penance. Lord Shiva was very pleased by his Sadhana and appeared before him. The Lord asked him what he wished for. Mrukhandu bowed before his God and said that he was quite happy with his life but he wanted a child to make his life complete. Lord Shiva smiled and said, ‘Would you like a son who would dull and live for hundred years? ‘ The Rishi replied ‘Oh Lord, give me a son who will be good and kind although he may have a short life.’ Lord Shiva blessed Mrukhandu and disappeared.
After sometime, a son was born to the couple. He was named Markandeya. Markandeya turned out to be a wonderful child. He loved his friends, his parents and the Lord dearly. When he was about sixteen years of age, he discovered that his mother was weeping always. The son asked for the reason for her grief. She replied she was grieving because of the short span of life of sixteen years that was granted to him by Lord Shiva.
On hearing this Markandeya left his home to pray to Lord Shiva. He sat in deep prayer clinging to the Shivalinga. As he approached the end of his life, Lord Yama the Lord of Death, sent his attendants to take Markandeya away. They tried their best to remove him but did not succeed. Yama himself came, but he was unable to bind the little devotee for he was clinging tight to the Shivalinga. If the loop was to be put, Yama Raja had to put it around the Shivalinga also. Nothing could detach the devotee from the Linga. Lord Shiva now appeared and pleased with Markandeya’s intense unwavering devotion, granted him the Chiranjivi blessing of immortality. Markandeya became MRUTHYHUNJAYA . He won over death by his deep devotion and good living and became immortal.
Story of Prahalada:
Hiranyakashipu was the king of the Daityas. The Daityas, though born of the same parentage as the Devas or gods, were always, at war with the latter. The Daityas had no part in the oblations and offerings of mankind, or in the government of the world and its guidance. But sometimes they waxed strong and drove all the Devas from the heaven, and seized the throne of the gods and ruled for a time. Then the Devas prayed to Vishnu, the Omnipresent Lord of the universe, and He helped them out of their difficulty. The Daityas were driven out, and once more the gods reigned. Hiranyakashipu, king of the Daityas, in his turn, succeeded in conquering his cousins, the Devas, and seated himself on the throne of the heavens and ruled the three worlds — the middle world, inhabited by men and animals; the heavens, inhabited by gods and godlike beings; and the nether world, inhabited by the Daityas. Now, Hiranyakashipu declared himself to be the God of the whole universe and proclaimed that there was no other God but himself, and strictly enjoined that the Omnipotent Vishnu should have no worship offered to Him anywhere; and that all the worship should henceforth be given to himself only.
Hiranyakashipu had a son called Prahlâda. Now, it so happened, that this Prahlada from his infancy was devoted to God. He showed indications of this as a child; and the king of the Daityas, fearing that the evil he wanted to drive away from the world would crop up in his own family, made over his son to two teachers called Shanda and Amarka, who were very stern disciplinarians, with strict injunctions that Prahlada was never to hear even the name of Vishnu mentioned. The teachers took the prince to their home, and there he was put to study with the other children of his age. But the little Prahlada, instead of learning from his books, devoted all the time in teaching the other boys how to worship Vishnu. When the teachers found it out, they were frightened, for the fear of the mighty king Hiranyakashipu was upon them, and they tried their best to dissuade the child from such teachings. But Prahlada could no more stop his teaching and worshipping Vishnu than he could stop breathing. To clear themselves, the teachers told the terrible fact to the king, that his son was not only worshipping Vishnu himself, but also spoiling all the other children by teaching them to worship Vishnu.
The monarch became very much enraged when he heard this and called the boy to his presence. He tried by gentle persuasions to dissuade Prahlada from the worship of Vishnu and taught him that he, the king, was the only God to worship. But it was to no purpose. The child declared, again and again, that the Omnipresent Vishnu, Lord of the universe, was the only Being to be worshipped — for even he, the king, held his throne only so long as it pleased Vishnu. The rage of the king knew no bounds, and he ordered the boy to be immediately killed. So the Daityas struck him with pointed weapons; but Prahlad’s mind was so intent upon Vishnu that he felt no pain from them.
When his father, the king, saw that it was so, he became frightened but, roused to the worst passions of a Daitya, contrived various diabolical means to kill the boy. He ordered him to be trampled under foot by an elephant. The enraged elephant could not crush the body any more than he could have crushed a block of iron. So this measure also was to no purpose. Then the king ordered the boy to be thrown over a precipice, and this order too was duly carried out; but, as Vishnu resided in the heart of Prahlada, he came down upon the earth as gently as a flower drops upon the grass. Poison, fire, starvation, throwing into a well, enchantments, and other measures were then tried on the child one after another, but to no purpose. Nothing could hurt him in whose heart dwelt Vishnu.
At last, the king ordered the boy to be tied with mighty serpents called up from the nether worlds, and then cast to the bottom of the ocean, where huge mountains were to be piled high upon him, so that in course of time, if not immediately, he might die; and he ordered him to be left in this plight. Even though treated in this manner, the boy continued to pray to his beloved Vishnu: “Salutation to Thee, Lord of the universe. Thou beautiful Vishnu!” Thus thinking and meditating on Vishnu, he began to feel that Vishnu was near him, nay, that He was in his own soul, until he began to feel that he was Vishnu, and that he was everything and everywhere.
As soon as he realised this, all the snake bonds snapped asunder; the mountains were pulverised, the ocean upheaved, and he was gently lifted up above the waves, and safely carried to the shore. As Prahlada stood there, he forgot that he was a Daitya and had a mortal body: he felt he was the universe and all the powers of the universe emanated from him; there was nothing in nature that could injure him; he himself was the ruler of nature. Time passed thus, in one unbroken ecstasy of bliss, until gradually Prahlada began to remember that he had a body and that he was Prahlada. As soon as he became once more conscious of the body, he saw that God was within and without; and everything appeared to him as Vishnu.
When the king Hiranyakashipu found to his horror that all mortal means of getting rid of the boy who was perfectly devoted to his enemy, the God Vishnu, were powerless, he was at a loss to know what to do. The king had the boy again brought before him, and tried to persuade him once more to listen to his advice, through gentle means. But Prahlada made the same reply. Thinking, however, that these childish whims of the boy would be rectified with age and further training, he put him again under the charge of the teachers, Shanda and Amarka, asking them to teach him the duties of the king. But those teachings did not appeal to Prahlada, and he spent his time in instructing his schoolmates in the path of devotion to the Lord Vishnu.
When his father came to hear about it, he again became furious with rage, and calling the boy to him, threatened to kill him, and abused Vishnu in the worst language. But Prahlada still insisted that Vishnu was the Lord of the universe, the Beginningless, the Endless, the Omnipotent and the Omnipresent, and as such, he alone was to be worshipped. The king roared with anger and said: “Thou evil one, if thy Vishnu is God omnipresent, why doth he not reside in that pillar yonder?” Prahlada humbly submitted that He did do so. “If so,” cried the king, “let him defend thee; I will kill thee with this sword.” Thus saying the king rushed at him with sword in hand, and dealt a terrible blow at the pillar. Instantly thundering voice was heard, and lo and behold, there issued forth from the pillar Vishnu in His awful Nrisimha form — half-lion, half-man! Panic-stricken, the Daityas ran away in all directions; but Hiranyakashipu fought with him long and desperately, till he was finally overpowered and killed.
Then the gods descended from heaven and offered hymns to Vishnu, and Prahlada also fell at His feet and broke forth into exquisite hymns of praise and devotion. And he heard the Voice of God saying, “Ask, Prahlada ask for anything thou desires”; thou art My favourite child; therefore ask for anything thou mayest wish.” And Prahlada choked with feelings replied, “Lord, I have seen Thee. What else can I want? Do thou not tempt me with earthly or heavenly boons.” Again the Voice said: “Yet ask something, my son.” And then Prahlada replied, “That intense love, O Lord, which the ignorant bear to worldly things, may I have the same love for Thee; may I have the same intensity of love for Thee, but only for love’s sake!”
Then the Lord said, “Prahlada, though My intense devotees never desire for anything, here or hereafter, yet by My command, do thou enjoy the blessings of this world to the end of the present cycle, and perform works of religious merit, with thy heart fixed on Me. And thus in time, after the dissolution of thy body, thou shalt attain Me.” Thus blessing Prahlada, the Lord Vishnu disappeared. Then the gods headed by Brahma installed Prahlada on the throne of the Daityas and returned to their respective spheres.
[Reference : http://www.ramakrishnavivekananda.info/vivekananda/volume_4/lectures_and_discourses/the_story_of_prahlada.htm]